Sabah
Ö: Açım.
D: Ne yiyeceğiz?
Ö: Nutella?


Öğlen
D: Açım.
Ö: Nutella?

Akşam
...
Ö: Nutella?


Gece 3
D: Aç mısın?
Ö: Evet.
*Damla Nutella getirir.*

Bitti Nutella.

Kaybettiğim nefesimi senin sakladığını düşündüm bir süre. Hemen orada, muzip gülüşünün ardında gizlemiştin sanki. Ama hayır. Sen de değildin nefesimi alıp kaçıran kişi. Belki de kendisi kaçıp gitmiştir bir yerlere. Hep birilerinde aramaktansa, biraz da başka şeylerde mi aramak lazım ki acaba?

Ve ben yine düştüm yollara. Seni ve sakladığın şeyi geride bırakarak. Ne olduğunun önemi yok artık o sakladığın şeyin. Nefesim değil çünkü. Sana bırakıyorum, her neyse, o sahip olduğunu. Sonsuza dek mutlu olsan keşke.

Yolculuğum devam ediyor. Bir gün yeniden nefes alacağım.

"Zaten her şeye sahipsin, o şiir benim olmalıydı..."
Diyemedim. En yakın arkadaşımı kendimden çok seviyorum çünkü. Benim olması gereken şiirden bile çok. Ama o şiir sadece benim olmalıydı. Olmadı. Ne yapalım.