Aslında...

Suçlu belki de bendim.
Kaybettiğim insanlar için yeterince çaba göstermedim.
Geri kazanmaya çalışmadım.
"Onlar" gibi girişken olamadım.
"Onlar" gibi olamadım. Hiç olamadım.
Hep "onlar" ve ben farklıydık. Ben o kalıplara sığamadım. O hayata ayak uyduramadım. Ait değildim ben. Olmaya çalıştım. Olmaya zorlandım ama bana büyük geldi o beden.
Ben birine çok aşık oldum.
Ondan sonra kimseye de olmadım.
Ona layık olamadım. O bana layık olamadı.
Kendimde bir suç göremiyorum ama "onlar" onunla hâlâ bağlantıdayken, ben değilsem bunun sorumlusu ben olmalıyım, değil mi?
Hayatımın sekiz yılını istiyorum ondan!
Söke söke almak istiyorum!
Duygusuzlaşmamın bedelini istiyorum...
Benden çaldıklarını geri istiyorum.
Beni bu halde bırakıp, bir kez olsun düşünmeden hayatını sürmesini istemiyorum.
Çocukluğumu istiyorum ben.
Onun doğum gününü kutlamak için saydığım günleri de istiyorum. Ve o mesajlarıma cevap vermesini beklediğim günleri istiyorum.
Benim doğum günümü kutlaması için saydığım saatleri de... Kutlamadığı zaman yaşadığım her hayal kırıklığını da.
Her bir anıyı silmek istiyorum zihnimden.
Onu ilk görüşümü. Üzerinde oturduğu büyük bisikletini.
Bana adını ilk söyleyişini.
Birlikte oynadığımız oyunları.
Yaşadığım en güzel kış mevsimini.
Onunla on yaşındayken en son konuşuşumu.
Her gün minibüsle onların sokağının önünden geçerken onun sokakta basketbol oynayışını izleyişimi.
Yıllar sonra onu ilk görüşümü... Hem de o yine bisiklet sürerken.
Gözlerine düşen saçlarını üfleyerek uzaklaştırmasını.
Kocaman kahkahasını.
Sürekli heyecanlı, hızlı hızlı konuşuşunu.
Derslerde birbirimize bakıp gülümsememizi.
Gidişini.
Kalınlamış sesini.
Aynı kalmış kahkahasını ve heyecanını.
"Aa Öykü, naber?" diyişini.
Bana uzattığı elini.
"Kendine iyi bak,"cümlesini bir solukta söyleyişini. Yine hızlı, yine heyecanlı bir şekilde...
Eğer bunları silmezsem bir daha asla sevemezmişim gibi geliyor.
Sevgimin tamamı harcanmış sanki...
Verecek hiç sevgim kalmamış...
Bomboş kalmışım.
Bomboşum.