Aradığınız cyborg şu anda onarım aşamasındadır. Lütfen daha sonra tekrar deneyiniz.

Bir süredir insan olarak değil cyborg olarak nitelendiriyorum kendimi. Hissizleşmemden kaynaklanan bir durum. Hiçbir arzum ve hedefim olmadan savrulup duruyorum. Aslında bir süredir de tamamen yapay zekam da kapandı. Tamamen her şeyi bıraktım.
Yıkadığım çamaşırlar dört gün boyunca yatak odamın ortasında yerde yığın halinde durdular.
Mutfakta düzenli aralıklarla bulaşık yıkamayı başarsam da temiz bulaşıklar hiç yerlerine kaldırılmadı. Öylece duruyorlar orda. Üst üste bir sürü tabak, tencere, neden kullandığımı bile hatırlayamadığım borcam... Bir aydır raflara kaldırılmayı bekliyorlar.
Birkaç hafta önce arkadaşlarım kalmaya gelmişlerdi. Çekyatları açmıştım. Açıklar hala. Üstlerine yığılmış kitaplar var. Okunmayı bekleyen. Aylardır okunmayı bekleyen.
Elimi kaldırmaya halim yok uzun süredir. Hiçbir şeye yok. Dışardan hep enerjik görünmem de yardımcı olmuyor. Her şeyi bıraktığımı kimse fark etmiyor. Aman etmesinler zaten.
Mutsuzluğumun nedeni biraz da kendimim, farkındayım. Bir şeyler çabalasam, açıp iki sayfa kitap okusam mesela, daha iyi olmaya başlayacağım biliyorum. Hepsi elimde. Beynim bunu çok iyi biliyor ama bedenim buna uymuyor. Kişilik bölünmesi gibi. Bir her şeyi düzeltmenin yolunu bilen bir kişi var içimde, bir de ona kulak asmayan ve hareket etmeyi reddeden biri. Hep vardı onlar bende ama artık son raddeye ulaştı. Her şeyin geçip gitmesine izin veriyorum. Kalkıp iki kelime bile yazmaya üşeniyorum.
İşte bu da başlangıç oldu aslında. Zorlayacağım kendimi. Başarabilirim. Bu uyuşmuş halimden kurtulabilirim. Hayatın iplerini yeniden elime alabilirim.
Çamaşırları astım demin mesela. Çekyatları da kapatacağım az sonra. Oturup ders çalışacağım. Hafta sonu kalkıp deniz kenarına gideceğim. Ya da o kadar çabuk değil. Bilmiyorum. Yavaş yavaş...
Kaybettiğim enerjimi kazanacağım. Cyborgu fişe takmanın zamanı geldi. Eğer hareket etmeye başlarsam ve uslu bir cyborg olursam, belki bir gün insan bile olabilirim.