Hayaller

Küçükken bazı hayallerim vardı. Hep gerçek olmasını istedim. Her yeni yıl kutlamasında o yılın özel olacağını, hayallerimin gerçek olacağını düşünürdüm. Hiç olmadı... Hiçbiri...
Şimdi o yıllar gitti. Gelecek yıl için o hayallerle ilgili ümidim yok, çünkü artık çocuk değilim. O hayaller ben çocukken gerçek olmalıydı.
Şimdi başka hayallerim var. Küçükken kurduğum hayaller kadar gerçekçi ve renkli değil. Çünkü küçüklük hayallerimin gerçekleşmemesi bendeki o ışığı zayıflattı. Bu sefer ümidim de yok açıkçası... Çocukluğum nasıl hayallerim gerçek olmadan, düşündüğümden tamamen farklı geçtiyse gençliğim de öyle geçecek. Ve yetişkin olduğumda, ve yaşlandığımda... Hiçbir zaman istediğim hayata sahip olamayacağım.
Hayatımın tamamının mutlu bir hayat olması için çocukluğumdaki o hayallerin gerçekleşmesi lazımdı. Ama artık çok geç. Geri dönüş yok.
Aradığım şeyi aramayı bıraktım. Umut etmeyi bıraktım. Çünkü biliyorum ki... yok. Asla da olmayacak.
Bunu aslında çocukken de içten içe biliyordum herhalde. Bu nedenledir ki hayallerim gerçekleşmediği halde ben o hayalleri gerçekleşmiş kabul ettim. Benim hatırlamadığım bir gerçeklikte yaşadığıma ikna ettim kendimi. Çünkü hayalim çok büyük değildi. Birçok insanın yaşadığını biliyordum. Ben neden farklı olacaktım ki? Şu anda yaşamıyorsam daha önce, çok daha önce yaşamışım demek ki dedim. Kendimi kandırdım.
Artık kendimi kandırmıyorum. Artık ümit etmiyorum. Artık hayal kurmak da istemiyorum. Çünkü sadece acı veriyor.

Üstünde sallanarak günbatımını izlediğim salıncağa, günümün çoğunu geçirdiğim göl kenarına, o yağmurlu güne, beyaz evime, arkadaşlarıma veda etmeliyim... O dünyanın kapılarını artık kapatmalıyım. Çünkü zaten artık eskisi gibi gitmiyor orda hayat. Ben büyüdükçe, o dünya kirlenecek. Kapıları kilitlemeli ve bir daha o dünyaya el sürmemeliyim. Bir daha asla hayal kurmamalıyım. Asla.