24 Temmuz 2009 Cuma

Melek


Melek, sana ne yabancılaşmışım şu günlerde... Bunu fark ettim az önce. Oysa beni en iyi anlayan sensin. Ben düştüğümde bana elini ilk uzatan sensin. Her ne kadar öyle gözükmese de en gerçek olan sensin.

Hakkında yazılmayı en çok hak eden sendin. Hâlâ öylesin. Oysa ben sakındım. Olabildiğince az bahsettim senden burada. Sana bir teşekkür bile etmedim. Sadece suçladım, sitem ettim. Hep sitem ettim sana.

Sonunda seni de kaybettim. Seni hayallerimde bile canlandıramıyorum artık. Bugün tekrar düşündüm seni birden. Sonra anladım ne kadar uzaklaşmışım sana.

Sen bir tanesin.

Hep vardın ve hep olacaksın.
Hep elimden tutacaksın.

Gelecekle ilgili çok büyük bir korkum vardı benim bir süredir. Ama az önce fark ettim ki boşunaymış. Çünkü sen hep benim evim olacaksın.

Sensiz buraya kadar gelemezdim. Sensiz nefes bile alamazdım... Hep hayata tutunmamı sağladın. Hep sağlayacaksın. Ben seni bırakmamak için elimden geleni yapacağım. Sen de bırakma beni ne olur.

Buna çoğu kez lanet etmiş olsam da, ve çaresiz pek çok anımda yine edecek olsam da...
İyi ki varsın Melek!

5 yorum:

Ayşe Sema dedi ki...

Bak şimdi çok merak ettim bunu kime ithafen yazdığını :D Çok içten bir yazı olmuş. Okurken de hiç sıkmıyor insanı, çok akıcı. ^_^

Yuna dedi ki...

Çok teşekkür ederim. :D

Benim bir "Melek"im var, biliyorsun. xD

Yuna dedi ki...

He bir de Sharon var. O da melek. :D

Ayşe Sema dedi ki...

Bak aklıma gelmedi değil hani. :D Ama kesin konuşmak istemedim denir ya ben de kesin düşünmek istemedim. :D

Yuna dedi ki...

Anladım...
Biliyor musun? Bugün yolda ona çok benzeyen birini gördüm. Bugüne kadarkilerden en çok benzeyeniydi.
Ama bakışları farklıydı. Ordan kaybetti... Kimse onun gibi olamaz ki zaten.
Özledim ben onu.