Benim için bir çeşit terapi olan üç günlük ev hapsim bugün son buluyor. Terapiden daha çok beni terapiye ihtiyaç duyar hale getirmesinin dışında oldukça verimli bir üç gündü.
Uzun zamandır yapamadıklarımı yaptım.
Düşündüm.
Ağladım.
Biraz daha düşündüm.
Biraz daha ağladım.
Hayatımda neyin eksik olduğunu sorguladım. Neden mutlu olamadığımı.
Nedeni buldum, çözümü bulamadım.
Bazı şeylerin değerini daha iyi anladım.
Bol bol uyudum.
Artık soracak yeni sorularım, arayacak yeni cevaplarım var.
Kendimi böyle yenilemeyeli o kadar uzun zaman olmuştu ki artık yaşıyormuşum gibi hissetmiyordum.
Garip bir huzur var içimde.
İnsanın kendine dönmesinin huzuru. Kendini görmesinin. Kendini dinlemesinin. Tüm o koşuşturmacada arkada bıraktığı kişiliğini yakalamasının.
Yeniden bütün hissediyorum.
Kaçtığım kötü duygular ve hayaller yeniden döndü ama mutsuz değilim. Çünkü bu benim. Kaçmak yerine savaşacağım.
Sorularıma cevap aramaktan asla vazgeçmeyeceğim.
Ve sahip olduklarım için şükredeceğim.
Şimdi Damla ve Tuğçe ile buluşup kafa dağıtmanın zamanı! :D
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder