Eski yazılarıma bakıyorum da, bazen saklanacak köşe arıyorum kendime utancımdan. Ama silemiyorum da onları. Çünkü onlar da bendim. Onları yazarken o zaman gurur duymuştum yazdıklarımla. Şimdiki yazdıklarım da bundan birkaç sene sonra kaşlarımı çatmama neden olacak muhtemelen. Değişim hiç bitmiyor çünkü. Her geçen gün hayata başka bir açıdan bakmamızı sağlıyor.
O duygular şimdi komik gelse de o zamanlar gerçekti. Bu yüzden kıyamıyorum o yazılara. Kalsınlar orada. Gurur duyuyorum onlarla da. Bugün olduğum kişi olmam için o noktalardan geçmem gerekiyordu. Yedi yaşında günlüğüme yazdığım "Kaya bana şeker verdi. Yoksa beni seviyor mu?" cümleleri gibi içten hepsi. "Hehe, ne şekermişim." diyeceğim birkaç yıl daha geçtikten sonra onlar için de.
2 yorum:
affına sığınarak seninle hemen hemen aynı şeyleri düşündüğüm ama biraz farklı anlattığım bir yazımı paylaşcam,uzun bir yorum olcak,silebilirsin hatta:)
''25 yıldır bu bedende hapsolmuş durumdayım.O kadar alışmışım ki kendime,fiziksel değişimimi yalnızca eski fotoğraflara bakarak fark edebiliyorum.Aman tanrım bu gömleği nasıl giymişim,saçlarımı neden böyle yapmışım serzenişleri eski fotoğraflarla su üstüne çıkıyor.Bundan birkaç yıl sonra aynı cümleleri bugünler için kurmak ise ‘’balık kriter’’ tadı veriyor ama naparsınız.Ben hala balık krakeri ön iki dişiyle ortadan ikiye ayırıp yiyenlerdenim.
Zihinsel değişimi ise fark etmek çok daha zor.Eski fotoğraflara bakıp analiz yapma şansınız yok mesela.Sanki 5 yaşındayken ve 25 yaşındayken aynı şeyleri düşünüp,aynı kıyaslamaları yapıyormuşum gibi geliyor bana.Düşünceler hiç değişip büyümüyormuşçasına...Ortaokulda verilen bir kompozisyon ödevini 2 gün uğraşıp yazdıktan sonra kendimi dünyanın en iyi yazarlarından biri olarak görmem,yaklaşık 2 yıl sonra aynı yazıyı bulup okuduktan sonra yorganın altına saklanmamla son bulmuştu.Bu ben olamazdım,çok korkmuştum.Korkudan ziyade utanmak.Nasıl olur da o kadar kısa süre içinde bu kadar değişebilirdi düşüncelerim,cümlelerim.Hayır hayır bu aptal cümleler bana ait olamazdı.Ama öyleydi.Öyle sanıyorum ki kısa zaman sonra burdaki eski yazılarımı okuduğumda ben yine o bilindik sahneleri yaşicam ve yorganın altına saklancam kimsenin beni görmemesi için.''
Hehe, istediğin gibi yorum yollayabilirsin. Okumaktan zevk alırım. :D
Evet, gerçekten tam benim duygularım. O kadar çabuk ve o kadar çok değişiyoruz ki! Artık kabullenmeyi öğrendim ama eski düşüncelerimi de. Değişmek ve gelişmek ve bunun devam edeceğini bilmek güzel şey.
Yorum Gönder