Depresifim evet. Yey.
Bugün yine isyanlardaydım.
Sonra dedim, ufak bir hedef koyayım kendime.
Onu yapıp mutlu olacağıma inandırayım kendimi.
Kıyafetlerimi çok kolay unuturum ben. "Vayy benim bu da vardı doğru ya!" derim sonra. (Ayakkabılar için de aynısı geçerli.)
En bağlı olduğum kıyafetler bile dolapta kaybolursa, kendisini hatırlamam.
Benim en sevdiğim kıyafetim annemin devamlı çöpe atmaya çabaladığı kalitesiz eşofman altım. İnce, lacivert, bol, artık eşofman altı demeye bin şahit isteyen bir şey.
Aklıma geldi.
"Onu giyeceğim ve çok mutlu olacağım." dedim kendi kendime. "Yıllardır ilk defa kabussuz bir gece yaşayacağım."
Koştum dolaba.
Eşofman altımı bulamadım.
Annem de "Yarın buluruz, bugünlük idare et. Niye tutturdun anlamadım ki!" dedi.
Anlamaz tabii.
Beni kim anladı ki?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder