Gitme!

http://remocholy.deviantart.com/art/Come-to-me-70873095

Kendimi çok akıllı sandım. Çok güçlü sandım. Her şeyi unuttum ben, büyüdüm, dedim. Kendimi kandırdım sadece. Bir an inandım da aslında... Denedim. Gerçekten denedim. Hatta bir an başardım sandım. Unutmayı, büyümeyi, sevebilmeyi başardım sandım.
Ama sonra... Hepsi bir anda yok oldu. Biliyordum sahte olduğunu bunların. Bir anda yok olacağını hissetmiştim. Bana sunulanlar fazla gelirken, yetmediğini hissetmeye başlayacağımı biliyordum.

Denedim...
Ama olmadı...
Ben mutsuz oldum. Hem de çok.
Fakat bu sefer göz yaşları da akmadı. En son yardımcım da beni yarıyolda bırakmıştı işte. Günlerce içimde bir sıkıntı, gözlerimde akmayan yaşlarla gezdim. Nefes alamadım...

Sonra anladım onsuz olmuyor. Hayatımın en büyük yalanı olmadan olmuyor. Ve yatağıma girdim, gözlerimi kapadım.
Onu düşündüm.

Bana yaklaştığını, sarıldığını, her şeyin iyi olacağını söylediğini. Ama bu sefer... Onu hissedemedim. Kafamı kaldırıp yüzüne baktım ama göremedim. Vücudunu bile göremedim. Sadece bir silüet. Zihnimdeki son kırıntıların büyük çabası sonucu oluşmuş bir silüet.

Ve işte o anda "Gitme!" diye haykırdım. Bir hıçkırık eşlik etti ona.

Gitme! Gitme!

Ve sonunda gözyaşları da haykırmaya başladı.

Gitme... Ne olur! Büyük hata yaptım. Yanıldım. Ne olur bırakma beni! Ne olur benden vazgeçme! Bırak herkes bana deli desin! Bırak bir hayale bağlı yaşayayım! Ama gitme! Sen gittiğinde ne hale düştüğümü görüyor musun? Görüyor musun?! Tek başına ayakta duramıyorum! Boğuluyorum!

Artık gözyaşları durmak bilmiyordu.

Gitme!

Ama sanırım artık çok geç.