Bazen bazı şeyleri yapmayı çok özlüyorum. Çok büyük bir özlem duyuyorum geçmişteki bazı zamanlara. Öyle bir zamana, öyle bir ortama tekrar kavuşmak istiyorum. O kadar özlüyorum ki, para biriktirip bir otobüse veya trene atlayıp geçmişteki o güzel zamanları tekrar yaşayabileceğim bir yer bulana kadar yolculuk etmek istiyorum.

Kimseye anlatamıyorum bu özlemimi. Beni anlayacaklardır muhtemelen ama bu özlemin, bu isteğin ne kadar derin olduğunu göremeyeceklerdir. Açıklayamam ben de. Şekli şemali olmayan bir duygu bu. Adı yok. Ondan kimseyi göremediği için de suçlayamam.

Bir gün sahiden de atlarım bir trene belki.